13.11.2009 | CJP
Who the f*ck is Alice?
Tot de nok van HETPALEIS reikt het podium van Wonderland, de nieuwe voorstelling van SKaGeN. Het is dan ook een schitterend kijkstuk over het opgroeien en de daarbijhorende probleempjes van Alice.
Collectief SKaGeN waagde zich met Wonderland voor het eerst aan jeugdtheater. De voormalige klasgenoten van Dora van der Groen hebben al tien jaar een eigen gezelschap, dat genoemd is naar het meest noordelijke punt van Denemarken waar de Oostzee en de Noordzee in elkaar overlopen. Vorig jaar toerden ze nog door de culturele centra met Deurdedeurdeur, een ronduit hilarische deurenkomedie. Ook nu is het vaak lachen met Wonderland. Hoe kan dat ook anders als ondertussen prille dertigers als Bruno Vanden Broecke hun fantasie volledig de vrije loop mogen laten en hun stoutste dromen voor werkelijkheid nemen?
Magisch decor
Dat het echt megalomaan mag, bewijst het prachtige decor. In een hoek van pakweg 60 graden staan twee panelen opgesteld, die een reusachtige pombak voorstellen, compleet met gigantische stop en afspoel. Het is door deze afvoer dat Alice ook in een dromenwereld belandt. Geen konijnenpijp in het Wonderland van SKaGeN. Met de bijna 150 jaar oude roman van Lewis Caroll ging het collectief namelijk erg vrij aan de slag.
Enkel het idee van een parrallelle wereld bleef over. Alice staat met beide voeten in deze wereld en heeft zoals elke tiener wel eens ruzie met haar (alleenstaande) vader. In de negentiende eeuw had ze waarschijnlijk een klets op haar gezicht gekregen, hier sluit ze zich op in de badkamer. Die wordt met prachtige zwart-witte krijtlijnen geprojecteerd. Zo wordt Wonderland een multimediaal spektakel dat het aanvankelijk niet echt vlottende verhaal wat aan de kant schuift.
Puberende Alice
Alice praat in het begin tegen haar spiegelbeeld en even lijkt het er op of het wat cliché-puberaal wordt met het krassen in de armen. Gelukkig komen er later echte emoties het stuk binnen. Gewapend met een roze Barbie-achtige kruisboog knalt Alice, die duidelijk geen doetje is, al wat haar niet aanstaat neer. Ook tegen een van de minimannetjes, figuurtjes ter grootte van een mier die in de lavabo van Alice leven, is ze niet erg vriendelijk. Miniman Marco knijpt ze dood en spoelt ze door de afvoer. Het is zo dat we in de wonderlijke wereld van de Mininatie belanden. In een fantasierijke scène zie je een afstandsgestuurde vrachtwagen en helikopter het podium innemen, terwijl de acteurs die de passagiers voorstellen van achter de wandtegels de scène van geluid voorzien. De aanwezige dosis testosteron en oestrogeen in de zaal zag je zo terugmijmeren naar hun laatste Sinterklaas, die nog niet zo lang achter hun ligt. Ook Alice staat met één been in haar kinder- en met het ander in de pubertijd. Gelukkig is het rondspattende bloed op de projectie geen menstruatievocht, maar de restantjes van dode Marco.
De minimannen begraven hun voormalige makker met een ritueel lied. Er wordt een aantal keer gezongen in Wonderland. De acteurs lijke zich ook opperbest te amuseren. Eén van de leukste, maar compleet over the top getilde scènes, is The Big Mr. Perfect Show, een mix tussen Blind Date en Het Swingpaleis, waarin de minimannen, die zelf vreemd opkeken van het vrouwelijke creatuur genaamd Alice, een perfecte vriend voor haar zoeken. Door enkele niet te beantwoorden rethorische vragen (“Wat voelt een vlinder in zijn buik als hij verliefd is?”) wordt Alice aanvankelijk veroordeeld tot de lelijkste en meest onhippe vrijer van de parallelle wereld. Een knappe reuzenpop komt haar echter later in een verleidingschoreografie verleiden.
Melig slot
De minimannen sloven zich echt uit voor Alice, die hen nog niet heeft kunnen/durven vertellen dat zij Marco een kopje kleiner heeft gemaakt. In de meest ontroerende scène spelen de minimannen het geïdealiseerde gezin van Alice na. Het wordt zo pijnlijk perfect, met ovenverse muffins, een eenden- in plaats van ganzenbord spel, en ook Alices gehandicapte broer Roy die van de partij is. Maar het is allemaal slechts een illusie. Alice wordt op het eind verpletterd door een gigantische badeend (tiens, dobberde die deze zomer niet ergens rond op de Limburgse wateren?) en belandt zo terug in de eigen badkamer.
Het verhaal, waarin de verschillende scènes soms wat met haken en ogen aan elkaar hangen, wordt sterker naar het einde toe, op het melige slot na. Maar Wonderland moet je vooral gaan bekijken voor de fenomenaal mooie scenografie die Philip Paquet en De Ruimtevaarders voor SKaGeN ineenknutselden. Bie-zonder, zoals Alice het in de voorstelling zegt, is een adjectief dat goed bij Wonderland past.