02.02.2015 | de Standaard | door Geert Van Der Speeten

Dromen is een beetje ontsnappen

Voor Slumberland duiken An Pierlé, Nathalie Teirlinck en Fulco Ottervanger de nacht in. Met alleen popsongs en filmbeelden demonstreert de frisse muziektheatertrip dat in dromen alles mogelijk is.

 
De geleende nieuwsbeelden waarmee de voorstelling begint, zijn meteen raak. Als overal het licht wordt uitgeknipt, van de Eiffeltoren tot het Kremlin, dan valt aan een collectief slaapmoment niet meer te ontsnappen.
 

Dut maar in, klinkt het geruststellend. ‘Deze nacht zal je niets overkomen.’Slumberland geeft meteen zijn dubbele boodschap prijs aan het jonge publiek: maak je over slapengaan geen zorgen, maar stel je ook open en drijf mee op den grillen van de droom.

Voor veel kinderen en hun ouders is het slaapritueel een dagelijkse worsteling. Kinderen zijn bang voor het donker. Ze liggen te woelen, kunnen de slaap niet vatten. Of ze vrezen het moment dat een nachtmerrie met hen aan de haal zal gaan.

Want hoe val je in slaap? En zijn dromen wel zo onschuldig? Filmmaakster Nathalie Teirlinck vroeg het aan een bende jonge kinderen en kreeg grappige, vaak nuchtere antwoorden terug. De kinderstemmen vormen een soort koor bij de voorstelling. Op kleine schermpjes flitsen hun getuigenissen voorbij. Slapen is een beetje doodgaan, klinkt het. Je ogen dichtknijpen helpt niet om in slaap te vallen. Bang zijn voor monsters of voor spoken: het enthousiasme waarmee de geïnterviewden hun schrikbeelden beschrijven, is al een bezweringsritueel op zich.

 

Dissonante monsters
Het decor bestaat uit het filmscherm dat tot aan de eerste rijen is uitgerold, zodat de spinnen en klapwiekende nachtuilen tot voor je voeten komen ritselen. Het filmverhaal dat Nathalie Teirlinck verzon, is associatief en biedt weinig houvast. Een rode draad is de nachtelijke landing van een maanmeisje, dat achtereenvolgens kennismaakt met een vleermuisjongen en een zandman. Ze trekken eropuit en beleven wonderlijke momenten. Dromen, het is ook een beetje ontsnappen.

Special effects zitten ook in de muziek. De nacht klinkt dromerig, met veel galm en delay. Fulco Ottervanger, van het maffe jazztrio De Beren Gieren, werkte voor Zonzo Compagnie eerder al mee aan Mile(s)tones. Hier leeft de multiinstrumentalist zich met An Pierlé uit in liedjes die ze samen schreven: poppy songs en zoete ballads, maar ook een geeuwnummer of sfeermuziek waarin de ‘monsters’ dissonant opklinken. De soundtrack vervlecht zich met de beelden.
 
Luisterverhaal
An Pierlé is hier ‘het meisje op de bal achter de piano’, zoals we haar kennen. Maar voor een zeldzame keer laat ze het Engels achterwege. ‘Onze voorbeeldplaten zijn ouder dan de generatie die nu in het Nederlands zingt’, zegt ze. ‘Van Boudewijn de Groot tot Doe Maar of Kinderen voor Kinderen. Een videoclip mocht dit niet worden. We dachten aan een luisterverhaal: de muziek stuurt de beelden aan.’ Uiteindelijk kreeg Slumberland de structuur van een droom zelf, zegt Pierlé. ‘Motieven keren terug. Maar vooral stap je een warme, wonderlijke cocon binnen, waarin licht en sfeer snel kunnen wisselen.’
 
Slumberland heeft zijn creepy momenten. Maar zesplussers kunnen dat aan, zegt Nathalie Teirlinck ferm. ‘Opmerkingen daarover komen altijd van ouders. Kinderen worden overbeschermd.’
 
> lees artikel op destandaard.be