27.01.2013 | cutting edge | door Geert Schuermans

Pierre Carette in een T-shirt van de Quick

Wie kent les Cellules Communistes Combattantes (CCC) nog? Met ‘CCC, de vette jaren zijn voorbij’ haalt SKaGeN deze bijna-vergeten revolutionairen van onder het stof en maakt er boeiend en vooral erg relevant theater mee.
 
Pierre Carette, Didier Chevolet, Pascale Vandegeerde en Bertrand Sassoye pleegden tussen 1983 en 1985 tientallen aanslagen tegen wat zijn kapitalistische en imperialistische organisaties vonden. Het was voor hen een erezaak om daarbij geen slachtoffers te maken. Maar op de 1 mei 1985 gaat het mis. Nadat de CCC een bomauto plaatst bij de gebouwen van het VBO, ontspint er zich een haast ongeloofwaardige kluwen van misverstanden. De camionette ontploft en twee brandweermannen komen om. Enkele maanden later wordt het CCC-viertal opgepakt in een Quickrestaurant in Namen.
 
‘CCC, de vette jaren zijn voorbij’ start met die bloedige dag van de arbeid achttien jaar geleden. In een absurdistische scène wordt de chronologie van de aanslag uit de doeken gedaan. De toon van het hele stuk wordt hiermee gezet. De acteurs van SKaGen tonen zich respectvol voor de slachtoffers, maar doordat ze de dramatische geschiedenis met humor durven vertellen, vervallen ze nooit in melodrama.
 
Vervolgens bevinden we ons in ‘Nachtwacht’, het ter ziele gegane debatprogramma op CANVAS met Jan Leyers. In september 2003 had Leyers Pierre Carette, die een paar maanden eerder vrijgelaten was, te gast. Mathijs Scheepers kruipt op erg overtuigende wijze in de huid van Carette. Wat hij in deze nagespeelde TV-scene verkondigt, blijkt in de nasleep van de bankencrisis relevanter dan ooit. De drammeriger manier waarop hij het zegt, bevindt zich ergens tussen experimenteel poëtisch en ronduit irritant.
 
Carette blijkt dus nog steeds overtuigd van zijn grote gelijk. Maar wat koopt hij daarvoor? Net zoals het decor is alles wat hij heeft bereikt enkel een puinhoop. Zijn dochter heeft geen boodschap aan zijn starre strijd voor een rechtvaardige wereld, en de vrouwen van de omgekomen brandweermannen natuurlijk nog minder. ‘Je veux mon mari!’, krijst een voor de rest nogal vlak spelende Clara van den Broek. Maar ook zijn oude kompanen keren zich van hem af. ‘Zij verslaan ons en jij speelt hen in de kaart’, verwijt Didier Chevolet (Valentijn Dhaenens) hem in een spetterende dialoog.
 
Misschien nog belangrijker is het feit dat Carette na zijn vrijlating ziet dat de samenleving alleen nog maar onrechtvaardiger en oppervlakkiger geworden is. Wanneer hij op een avond in het bewuste Naamse Quick-restaurant voor een reünie op zijn oude kompanen zit te wachten, legt de serveuse – een verrukkelijk lichtvoetige Julia Akkermans – hem alle promoties uit. Ze is zich niet bewust van haar precaire arbeidssituatie, maar deelt wel haar laatste hamburger met hem. Carette laat zich ompraten en doet zelfs een vuurrood T-shirt met Quick-reclame op de achterkant aan.
 
SKaGeN herleidt Carette tot wat hij is: een tragisch figuur. ‘CCC, de vette jaren zijn voorbij’ maakt van hem geen monster, maar zeker ook geen held. Daardoor ligt zijn ideaal, de strijd voor sociale rechtvaardigheid, met alle pro’s en contra’s ter discussie op tafel. En dat kan, in tijden waarin de bankiers van het frauduleuze Goldman Sachs de Europese Unie leiden, zeker geen kwaad.

> lees artikel op online op www.cuttingedge.be