SLUMBERLAND SELECTED FOR THE THEATERFESTIVAL 2015 !
 
“De nieuwste worp van Zonzo Compagnie verrijkt het muziektheater met een nieuw, filmisch elan. Nathalie Teirlincks poëtische filmbeelden creëren een theatertrip die weifelt tussen waken en (durven) slapen. In haar wereld is het zandmannetje niet zomaar een zoethouder, zijn monsters niet zomaar infantiele hersenspinsels. Ze worden psychologische realiteiten, existentiële vraagstukken tussen kinderen en ouders, tegen de skyline van de nachtelijke stad. Eenieder ziet wat hij wil zien, jong of oud, maar de prachtige sfeerzetting van muzikanten An Pierlé en Fulco Ottervanger neemt iedereen tegelijk op sleeptouw. Zo schattig de videogetuigenissen van kinderen over wat ze ervaren als ze inslapen, zo unheimlich en zelfs lichtjes beangstigend is het universum waarin je ze volgt. Het deint over de zaal uit, en lokt je onwillekeurig mee naar binnen. Multimediaal is vaak een buzzwoord voor te veel kabels op scène. De muzikaliteit van Slumberland daarentegen is totaal. Ze schuilt niet alleen in de muziek, maar in elk segment – licht, film, vertolking, setting – van deze creatie. Die unieke samenhang zorgt voor een zacht betoverende theaterervaring.”

 
11 September at the Kaaistudio’s (bxl) at 19:00

> www.theaterfestival.be

Zonzo Compagnie levert met ‘Slumberland’ zinderend muziektheater voor kinderen af

 
10.02.2015 | de Morgen | door Liv Laveyne

Wees niet bang voor de nacht

 

Avontuurlijke muziekprojecten voor kinderen, dat is de specialiteit van het Antwerpse Zonzo Compagnie. Met internationaal succes. Muziek voor kinderen kan meer zijn dan handjes draaien, koekebakken vlaaien, zo bewijst ook Zonzo’s jongste telg ‘Slumberland’.

Met Wouter Van Looy als drijvende kracht bouwt Zonzo Compagnie aan een eigenzinnig muziektheaterparcours, waarmee het ook in het buitenland hoge ogen gooit. Met een festival als Big Bang toert Zonzo nu Europa rond, met het wonderlijke ‘Listen to the Silence’ (rond het werk van minimalist John Cage) scoort het deze week in de Royal Opera House in Londen. Er waren de samenwerkingen met artiesten als Meredith Monk, Iva Bittova of gezelschappen als Champ d’Action en deFilharmonie. In ‘Slumberland’ is Zonzo alweer uitdagend, ontregelend en tegelijk ontwapenend.
 
Zoals de maan het licht van de zon vangt, zo vangt het magische ‘Slumberland’ kinderdromen in een web van film en muziek. Zonzo Compagnie trok daarvoor twee getrouwen aan: cineaste Nathalie Teirlinck (die eerder al het bejubelde ‘Starend meisje’ van bevreemdende beelden voorzag) en muzikant Fulco Ottervanger (de jongeman achter het jazzcombo De Beren Gieren, die met ‘Mile(s)tones’ een stomende improvoorstelling rond de figuur van Miles Davis afleverde). Zij krijgen ditmaal het gezelschap van niemand minder dan zangeres An Pierlé. Een trio made in heaven zo blijkt.

Vleermuisman
Met filmbeelden van de gevallen nacht van Parijs tot Moskou worden we sussend toegezongen: heb geen angst, slaap maar kindjes, slaap maar zacht. ‘Slumberland’ pikt in op dat voor kinderen van die leeftijd (6+) (én hun ouders) hoogst herkenbare gevoel, dat moment tussen wakker zijn en slapen, het woelen in het bed. Wat is dat vreemde beest dat slaap heet, hoe zien die monsters in de kast eruit? (Ze blijken verdacht veel op die van de animatiefilm ‘Monsters en co.’ te lijken.)
 
Nathalie Teirlinck interviewde kinderen over hun slaap, hun dromen en nachtmerries. Zo ludiek en ontwapenend herkenbaar als hun getuigenissen – op kleine tv-schermpjes geprojecteerd – in de oren klinken, zo bevreemdend zijn de filmprojecties op het grote scherm. Daar worden jonge kinderen plots surreële personages, gevangen tussen jeugd en volwassenheid: maak kennis met de neurotische slaapspecialist, de vleermuisman die alleen maar ondersteboven de slaap vatten kan of het maanmeisje dat op aarde valt en een romance beleeft met het zandmannetje. Tot die haar onvermijdelijk korrels in de ogen strooit.
 
Ottervanger en Pierlé zingen (in het Nederlands) hun verhalen en creëren een live soundtrack bij de beelden. Meedeinend zoals de maan de getijden bepaalt, zoals eb en vloed, soms stuwend dan weer afrollend, van zoete liefdesballade tot freakend geweld, terwijl de spinnen zich van het beeldscherm losmaken, naar de scènevloer, en kinderhandjes hun ouders net wat vaster in de hand knijpen.
 
Geaard en gewichtloos tegelijk wroet deze voorstelling zich een weg door het zand en test ze het zweven. Zoals het maanmeisje op haar trampoline, zoals het meisje Pierlé daar op haar bal achter de piano. ‘Slumberland’ voelt aan als een trip, scherend langs glinsterdroom en nachtmerrie, tot jong en oud zich aan het eind verbaasd het zand uit de ogen wrijft, ontwakend uit dat vreemde universum van elke nacht dat ‘Slumberland’ heet.
 
> lees artikel op demorgen.be

 

 
04.02.2015 | focus Knack | door Els Van Steenberghe

Als An Pierlé zingt, zweef je tussen droom en werkelijkheid

Voor wie het nog niet weet, Zonzo Compagnie is een van de spannendste muziektheatergezelschappen van de Lage Landen en bekrachtigt dit statuut met een wondermooie trip door ‘Slumberland’, An Pierlé en Fulco Ottervanger zingen, Nathalie Teirlinck vangt hen (en het publiek) in wonderlijk wazige filmbeelden.

‘Moet je pipi doen?’ ‘Ja.’ ‘Oké, dan gaan we.’ ‘Nééén, nog niet.’ Aldus het gesprekje tussen een vader en zijn dochter bij het begin van Slumberland, muziektheater voor iedereen vanaf zes jaar. Een uitzonderlijk gesprekje. Waar kinderen plaspauzes soms gretig gebruiken om de saaiheid van een voorstelling te ontvluchten, stelt de in mijn buurt gezeten deerne haar toiletbezoekje zo lang mogelijk uit. Net als de rest van het publiek wil ze geen noot en geen beeld van het magische spektakel – geregisseerd door filmregisseur Nathalie Teirlinck – missen.

 
Want het ís magie die tijdens de voorstelling in de lucht hangt. De kleine scène is volledig ingenomen door een enorm, wit projectiedoek. Het is zo lang dat het niet enkel als achterdoek maar ook als vloerkleed fungeert. Die vloer staat vol muziekinstrumenten en beeldschermen. De elegante zwarte pianovleugel van An Pierlé is het zwarte, kloppende hart, daaromheen staan het keyboard en de gitaar van Fulco Ottervanger en vijf kleine beeldschermen. Zowel het keyboard als de beeldschermen zijn in eenvoudig, bruin karton verpakt. Van zodra Pierlé en Ottervanger – beide gekleed in sobere, met witte pluche afgewerkte kostuums – de muziek aanvatten, doven de lichtjes in alle wereldsteden waar regisseur Nathalie Teirlinck haar detail- en lichtgevoelige camera op richt.
 
Het resultaat: alle toeschouwersogen kluisteren zich vast aan het scherm, terwijl de vleugel van Pierlé een ideaal vervoersmiddel blijkt te zijn om door die wondere wereld van slapen, dromen, waken en wakker worden te vliegen. In die wereld ontmoet je een Maanvrouwtje maar evengoed een bende kinderen die in fantasievolle, niet door wetenschappelijke kennis verweerde woorden hun visie op slapen (‘bijna dood zijn’), dromen (‘van eenogige monsters’) en wakker worden geven. Teirlinck bijt zich al enkele jaren vast in het visualiseren van de kinderwereld op een poëtische manier die kinderen biologeert (‘verdraaid, die Teirlinck snapt ons’, zie je hen denken) en volwassenen begeestert (‘zo wonderlijk en pijnlijk was kind zijn’, zie je hen denken). De kinderwereld (of beter: de denk- en fantasiewereld van een kind) vormt de basis van haar fragiele beeldtaal, vaak gefilmd met een grove korrel en grauwe kleurfilter. Opvallend is dat ze deze keer geen verhaal vertelt maar per scène (per liedje) dwaalt door slaapkamers, langs stranden en in steden waar kinderen opduiken als zwijgzame protagonisten terwijl ze als ‘Vleermuisman’ of slaapprofessional door het leven gaan, op het strand het Maanvrouwtje ontmoeten (eindelijk een vriendje!) of hun (ziekenhuis)kamer inrichten volgens hun dromen,… Er worden verhalen gesuggereerd maar nooit verteld. Dat maakt Slumberland herkenbaar helder én dromerig wijds tegelijkertijd.
 
Pierlé en Ottervanger lijken intussen gebeten door de muze en zingen maar door met hoge uithalen en diepe dalen, fluisterend of haast sprekend, met gitaarriffs en met zacht getokkel op de piano of ’toverend’ met de theremin … . Het is geweldig om hen bezig te horen én te zien. DatSlumberland gebald muziektheater is, ligt ook aan de manier waarop beide muzikanten er zitten/staan. Sober maar zinderend van présence. Ze acteren niet maar lijken net iets meer zichzelf of net een grootsere versie van zichzelf te zijn dan in het dagelijkse leven. Daardoor worden ze de ideale stemmen van de kinderen en hun avonturen op het scherm. En dat er boven hun hoofden af en toe een sterrenhemel verschijnt, maakt het plaatje af.
 
Het enige minpuntje is misschien het uitgeschudde gevoel (‘net wakker’) waarmee je de zaal moet verlaten en dat er (nog?) geen plaat is om de liedjes (en de voorstelling) thuis te herbeleven.
 
‘Ik moet nu echt wel’, klinkt het tijdens de tweede helft van de voorstelling. ‘Oké.’ Razendsnel maar muisstil lopen een vader en zijn dochtertje de zaal uit. Amper enkele minuten later klinkt gestommel. ‘Ssjt!!’ De dochter holt de zaal weer in want ze wil zo weinig mogelijk missen van de magische reis naar en doorheen Slumberland. Geheel terecht.
 

> lees artikel op knack.be

 

 
02.02.2015 | de Standaard | door Geert Van Der Speeten

Dromen is een beetje ontsnappen

Voor Slumberland duiken An Pierlé, Nathalie Teirlinck en Fulco Ottervanger de nacht in. Met alleen popsongs en filmbeelden demonstreert de frisse muziektheatertrip dat in dromen alles mogelijk is.

 
De geleende nieuwsbeelden waarmee de voorstelling begint, zijn meteen raak. Als overal het licht wordt uitgeknipt, van de Eiffeltoren tot het Kremlin, dan valt aan een collectief slaapmoment niet meer te ontsnappen.
 

Dut maar in, klinkt het geruststellend. ‘Deze nacht zal je niets overkomen.’Slumberland geeft meteen zijn dubbele boodschap prijs aan het jonge publiek: maak je over slapengaan geen zorgen, maar stel je ook open en drijf mee op den grillen van de droom.

Voor veel kinderen en hun ouders is het slaapritueel een dagelijkse worsteling. Kinderen zijn bang voor het donker. Ze liggen te woelen, kunnen de slaap niet vatten. Of ze vrezen het moment dat een nachtmerrie met hen aan de haal zal gaan.

Want hoe val je in slaap? En zijn dromen wel zo onschuldig? Filmmaakster Nathalie Teirlinck vroeg het aan een bende jonge kinderen en kreeg grappige, vaak nuchtere antwoorden terug. De kinderstemmen vormen een soort koor bij de voorstelling. Op kleine schermpjes flitsen hun getuigenissen voorbij. Slapen is een beetje doodgaan, klinkt het. Je ogen dichtknijpen helpt niet om in slaap te vallen. Bang zijn voor monsters of voor spoken: het enthousiasme waarmee de geïnterviewden hun schrikbeelden beschrijven, is al een bezweringsritueel op zich.

 

Dissonante monsters
Het decor bestaat uit het filmscherm dat tot aan de eerste rijen is uitgerold, zodat de spinnen en klapwiekende nachtuilen tot voor je voeten komen ritselen. Het filmverhaal dat Nathalie Teirlinck verzon, is associatief en biedt weinig houvast. Een rode draad is de nachtelijke landing van een maanmeisje, dat achtereenvolgens kennismaakt met een vleermuisjongen en een zandman. Ze trekken eropuit en beleven wonderlijke momenten. Dromen, het is ook een beetje ontsnappen.

Special effects zitten ook in de muziek. De nacht klinkt dromerig, met veel galm en delay. Fulco Ottervanger, van het maffe jazztrio De Beren Gieren, werkte voor Zonzo Compagnie eerder al mee aan Mile(s)tones. Hier leeft de multiinstrumentalist zich met An Pierlé uit in liedjes die ze samen schreven: poppy songs en zoete ballads, maar ook een geeuwnummer of sfeermuziek waarin de ‘monsters’ dissonant opklinken. De soundtrack vervlecht zich met de beelden.
 
Luisterverhaal
An Pierlé is hier ‘het meisje op de bal achter de piano’, zoals we haar kennen. Maar voor een zeldzame keer laat ze het Engels achterwege. ‘Onze voorbeeldplaten zijn ouder dan de generatie die nu in het Nederlands zingt’, zegt ze. ‘Van Boudewijn de Groot tot Doe Maar of Kinderen voor Kinderen. Een videoclip mocht dit niet worden. We dachten aan een luisterverhaal: de muziek stuurt de beelden aan.’ Uiteindelijk kreeg Slumberland de structuur van een droom zelf, zegt Pierlé. ‘Motieven keren terug. Maar vooral stap je een warme, wonderlijke cocon binnen, waarin licht en sfeer snel kunnen wisselen.’
 
Slumberland heeft zijn creepy momenten. Maar zesplussers kunnen dat aan, zegt Nathalie Teirlinck ferm. ‘Opmerkingen daarover komen altijd van ouders. Kinderen worden overbeschermd.’
 
> lees artikel op destandaard.be