16.05.2013 | Bill.be | door Filip
Naast de veelal avant-gardistische en niet altijd even toegankelijke voorstellingen met een scherp politiek en maatschappelijk kantje, zet het Kunstenfestivaldesarts al enkele jaren in op enkele kunsteducatieve projecten. Met de Vier Winden-basisschool is in 2012 een langdurig traject gestart: enkele leerlingen zetelden in de jury van The Children’s Choice Awards, waarbij ze hun eigen awards in zotte categorieën mochten uitreiken op het KFDA. In 2011 volgden ze het creatieproces van Inne Goris’ voorstelling Hoog Gras van achter de schermen. Dit jaar was het tijd om zelf op het podium te schitteren.
Langdurige samenwerking
De realiteit van het werken met kinderen van diverse culturele achtergronden is niet evident. Niet ieder kind wordt van thuis uit geprikkeld om creatief te zijn en er zijn vele barrières die overwonnen moeten worden. Daarom werd er bijna een jaar gewerkt.
Naast de groepssessies werd ieder kind ook gekoppeld aan een kunstenaar met wie hij of zij een gemeenschappelijke interesse had. Zo ging Kevin naar het atelier van beeldend kunstenaar Koenraad Tinel op het platteland. Voor veel stadskinderen is het geen evidentie om uit hun (drukke) buurt te komen, laat staan dat ze veel in het groen van de rand vertoeven. Hen eens weghalen uit hun dagelijkse omgeving, doet wonderen.
Rare vragen
Als thema voor de voorstelling Ergens Hier werd gekozen voor een plein, ergens in een stad, ergens in een land, ergens op aarde. Een plek waar gespeeld kan worden, maar waar ook minder aangename creaturen rondlopen. Uit de vele improvisatiesessies die Inne Goris (“de mevrouw met de rare vragen”) met de kinderen deed, werd uiteindelijk een voorstelling van 45 minuten gemonteerd.
Daarin worden de talenten van de kinderen maximaal ingezet, zoals zingen, schilderen en voetballen. Ieder kind doet zijn best, ook al zijn de meesten nog wat verlegen en voel je dat de angst om zich belachelijk te maken nog altijd ergens aanwezig is. Maar wat telt is – naast de succeservaring van het spelen voor ouders, broertjes/zusjes en leeftijdsgenoten – toch vooral dat de blik van deze jonge kinderen toch wat verruimd is.
We hoorde enkele medewerkers en kunstenaars zeggen dat sommige spelers nu in vergelijking met het begin van het project echt andere kinderen geworden zijn. Kan theater levens veranderen? Het effect op lange termijn valt af te wachten, maar in Ergens Hier werden alvast belangrijke eerste stapjes gezet.
